Og tíminn leið undrunarlega fljótt. Ég var kominn á sextánda árið - aldurskeiðið þegar maður fer fyrst fyrir alvöru að líta ögn í kringum sig á leiksviði mannlífsins, fer ofurlítið að átta sig á hlutunum í kring og sambandinu á milli þeirra, fer að skyggnast inn í leyndardóma tilverunnar, og fer að reyna að sundurleysa hinar ýmsu ráðgátur lífsins, aldurskeiðið, þegar maður stendur eins og á vegamótum og er í vafa um til hvorrar handar hann á að halda, er í vafa hvaða þátt hann á að leika á hinu mikla leiksviði mannlífsins en finnur þó hjá sér brennandi hvöt til að leika þar einhvern stóran og áríðandi þátt.